Edwin Elias Gordon

Muzyk jazzowy, psycholog muzyki, pedagog, autor licznych publikacji na temat nowatorskiego sposobu nauczania muzyki niemowląt i dzieci, twórca praktycznych, bazujących na licznych badaniach empirycznych rozwiązań dla edukacji muzycznej.  Stworzona przez niego „Gordon Learning Music Theory" opiera się na porównaniu nauki muzyki do nauki mowy i zapewnieniu dziecku możliwości osłuchiwania się z różnymi formami muzyki na długo przed tym, nim zaczną uczyć się muzyki w tradycyjnej formie. Taki sposób pobudza w dziecku wrażliwość i rozwija w nim miłość do muzyki poprzez umiejętność przyswajania i rozumienia słyszanej muzyki (audiacja – odpowiednik myślenia w mowie). 
 

Edwin E. Gordon udowodnił, że w rozwoju muzycznym dziecka warto zapewnić mu dostęp do rozmaitych gatunków muzyki – od prostych, dziecięcych melodii – kołysanek, poprzez muzykę klasyczną i etniczną do jazzowej. Dzięki temu dziecko ma szansę spotkać i poznać bogactwo rytmów, tonacji, skali, instrumentów, zmiany metrum i barw dźwięków. Doskonałym wprowadzeniem są na początku śpiewane przez rodziców „usypianek” i nucenie melodii bez słów, dzięki czemu dziecko może koncentrować się na melodii, a nie treści.

 
Podstawą w metodzie Gordona jest najpierw słuchanie muzyki, później jej swobodne i intuicyjne wykonywanie, a ostatnim etapem jest nauka gry na instrumentach i nauka zapisu nutowego. Autor podkreśla również jak ważny w rozwoju dziecka jest ruch towarzyszący muzyce – i zanim dzieci zaczną maszerować lub klaskać w rytm muzyki, należy używać ciała w swobodny, intuicyjny sposób, płynnie ruszając ramionami i górnymi częściami tułowia, a dopiero później całym ciałem. 

W edukacji muzycznej metodą Edwina E. Gordona najważniejsza jest rola rodziców, gdyż to oni wprowadzają dziecko w świat muzyki od pierwszych chwil jego życia. Tylko oni są w stanie zapewnić mu indywidualne podejście i bogate środowisko muzyczne na długo przed tym, kiedy dziecko trafi na muzyczne zajęcia w żłobku, czy przedszkolu. 

​

„ […] Najważniejszym okresem dla uczenia się jest czas od pierwszych chwil po urodzeniu (a może jeszcze przed tym faktem) do ukończenia trzeciego roku życia, należy kierować dzieckiem tak, aby odbierało nieustrukturowane, nieformalne oddziaływania. Kolejny pod względem ważności okres, to lata między trzecim a piątym rokiem – okres oddziaływań już ustrukturowanych, ale wciąż nieformalnych, realizowanych przez dom rodzinny lub przedszkole. To, czego dziecko uczy się podczas pierwszych pięciu lat życia, tworzy podstawę dla całej późniejszej edukacji, która tradycyjnie rozpoczyna się wraz z przekroczeniem progu przedszkolnej czy szkolnej “zerówki”. Im wcześniej dziecko uzyska tę podstawę, tym więcej skorzysta z późniejszej edukacji i odwrotnie – im później tego dokona, tym gorsze będą dalsze efekty. Po raz drugi nie powtórzy się okazja do nadrobienia tych zaniedbań, a nauczanie w takiej sytuacji będzie miało charakter jedynie wyrównawczy, a nie wzbogacający.”  Gordon E.E. 1997 Umuzykalnienie niemowląt i małych dzieci